18 februari 2010
Het was 1991. Ik was 17 jaar, zat op het Saenredamcollege (wij zeiden nog OSG Rooswijk) in Zaandijk en was fan van De Dijk. Net als mijn vriendinnen. ‘Bloedend hart’, ‘Dansen op de vulkaan’, ‘Niemand in de stad’, we zongen het allemaal mee. Bij voorkeur in de Waakzaamheid in Koog aan de Zaan, waar ze regelmatig optraden. Ik zat in de redactie van de schoolkrant en had al snel door dat dat een heel goed excuus was om al mijn helden van dichtbij te zien. In de Waak hebben we hun manager aangesproken met de bekende vraag: ‘Mogen we De Dijk interviewen voor de schoolkrant?’ En ja hoor, dat mocht! Een paar weken later waren we uitgenodigd bij een concert in Hoofddorp. Helemaal trots dat we op de gastenlijst stonden. Na afloop mochten we naar de kleedkamer voor het interview. Natuurlijk mét foto’s. We hadden een hele goede spiegelreflexcamera geleend en daarmee een serie groepsfoto’s gemaakt. Drie vriendinnen tussen de mannen van De Dijk. Stralend gingen we daarna naar huis. Natuurlijk opgehaald door mijn vader. Toen vond ik het nog heel gewoon dat hij om half 3 ’s nachts even naar Hoofddorp reed om ons op te halen... In het schoolkrantverslag schreef ik zelfs: ‘Mijn vader was even daarvoor de kleedkamer ingestapt, ik schrok me rot, zit je met de Dijk, staat je vader ineens voor je!’.
Vol trots lieten we de dag erna het fotorolletje meteen ontwikkelen. Ik zag al helemaal voor me hoe ik de mooiste groepsfoto uitvergroot boven mijn bed zou hangen. Maar nee: alle foto’s waren mislukt! Het was zo warm in de kleedkamer dat de lens was beslagen en elke foto een soort wazige vlek was. We hebben gehuild in de fotozaak. Daar ging mijn foto met de Dijk. Maar... 19 jaar later is het toch nog goedgekomen. Afgelopen donderdag trad Huub van der Lubbe op in de kleine zaal van het Zaantheater. En.. ik mocht met hem op de foto. Dit keer ging het goed. 19 jaar later is het wél gelukt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten